عشق جوانی!

ما با آهنگهای اندی-کورس و شهرام شب پره بزرگ شدیم.
به نظر خنده دار می آید، یا به قول امروزی ها حرف "جواد"ی است! اما حقیقت دارد اگر کمی با خودمان روراست باشیم.
اولین شوهای ویدئویی که پنهانی دست به دست می شد و چشم ما -نسل بعد از انقلاب- را برای اولین بار به جمال دختران بی حجاب و آهنگهای غیرمجاز و رقص و زیبایی روشن کرد، همین شوهای شهرام شب پره و بعد اندی و کورس بود. گاهی هم شهره، شماعی زاده، بلک کتس یا شاهرخ و ...
اگر بزرگتر بودیم معین و ستار گوش می کردیم. اگر می خواستیم باکلاس باشیم می گفتیم که ابی و داریوش گوش می کنیم و اگر می خواستیم نوستالژیک باشیم گوگوش. اما یک حقیقت پشت همه ی اینها بود: دلمان که شادی می خواست، هیچ آهنگی جای "بلا"ی اندی و کورس را نمی گرفت. برای خواندن های دسته جمعی وقتی با پسرهای همسایه دوچرخه سواری می کردیم فقط می شد "ای قشنگتر از پریا" را خواند و سرعت گرفت و مسابقه ی بی خط پایان را برد.
و حالا که دوباره ویدئوهای دهه ی شصت را نگاه می کنم می بینم بعد از سالها انگار دوباره عاشق شده ام. انگار عاشق شدن برای من همانجور معنی شده که اندی چشمش را ببندد و به دیوار تکیه بدهد و یک آهنگ آرام بخواند. یا شهرام شب پره با آن گردنبند طلای ماجرادارش که از یقه ی همیشه بازش پیداست، گیتارزنان بالا و پایین بپرد و شاگرد اول کلاس عاشقی باشد! خیلی بی کلاسی است شاید، اما روراست باشیم. برای بیشتر ما نسل بعد از انقلابی ها، احساس عشق از همین جا شروع شد.
به یاد آنهایی که روزی شادی و عشق و زندگی را به خانه های ترسیده از تهدیدهای دینداران آوردند.